In allerijl waren ze op zijn fatbike gevlucht, ontsnapt aan haar vader en haar broers, weg van de dreiging. Alles achterlatend, zonder een kus aan hun moeders en haar zusje.
Gedreven door jeugdigheid en pure overmoed. Onderweg naar elders, waar ze hun levenslot konden verwezenlijken en hun kind een toekomst geven.
Mariza straalde als een koningin en droeg de baby in zich, fier, rechtop en ongetemd, haar gitzwarte haar in een streng, onder een losse sjaal om haar hoofd. Ze genoot en voelde zich wilskrachtig, gericht, en sterker dan Jobbe.
Het bleef sneeuwen en Jobbe durfde niet hard te rijden. Hij was toch al geen waaghals, een jongen uit de bouw, maar ja, die lag stil, er werd niet meer gebouwd.
Niettemin stoven ze vooruit, af en toe wegglijdend op de dikke banden alsof ze door rul zand reden in plaats van verse sneeuw, en dan jouwde hij.
Voor hem is het spel, dacht ze vertroostend, en keek omhoog, zoekend naar een ster om haar gebed tegen te richten. Ze omvatte haar buik, de baby was rustig, onwetend van de situatie waarin hij geboren zou worden.
Ze moesten onderduiken, weg van officiële instellingen, van hotels en B&B ’s. Ze moesten opgaan in de massa, verdwijnen tussen de dagjesmensen, de koopjesjagers, want er was veel aan de gang in december.
Jobbe verstopte de fatbike op een veilige plek en ze liepen tussen schuttingen door een achterafgangetje naar een leegstaande schuur van een vriend van een vriend.
‘Hier moeten we het vannacht mee doen,’ zei Jobbe een beetje beschaamd. Ze wist dat hij het moeilijk had. Hij was niet dat soort man, hij was geen fixer, en toch had ze voor hem gekozen. Hij was een lieve man, naïef maar lief.
Mariza lette erop dat ze geen gelatenheid uitstraalde, dat ze energie bleef houden. Ze wreef haar handen zachtjes over haar zwangere buik onder haar gewatteerde puffer, voor iedereen onzichtbaar.
‘Het lijkt nu echt Kerstmis,’ zei ze en ze wees op de lichtsnoeren in de tuinen, en hij lachte.
Er was geen weg terug. Hun verhaal was begonnen.
Reactie plaatsen
Reacties