De witte rijp van de eerste vriesnacht

Pluk 9 is uit, het gratis glossy magazine van het Rivierenland, en daarin wandel ik met Marga de Jager, bestuursvoorzitter van de ANWB (grootste vereniging van Nederland met 5 miljoen leden) en enthousiast bewoner van deze streek. We zitten hier even aan de Linge, praten in elk geval wel over wandelen. 

Het wordt kouder, zeggen ze. Min vijf. In de nacht. Wij merken er niets van, wij liggen in bed. Warm. De blaadjes voelen het wel, die vallen door de kou, al is het iets ingewikkelder. Ze vallen tot er nog eentje overblijft en die hangt de hele winter aan de boom. Viel het je al eens op? Kijk maar eens goed, straks, elke boom heeft nog een blaadje hangen. Daarom associeer ik kou met alleen zijn. Als ik het koud heb, voel ik me alleen. Zou ik de enige zijn?

Had ik mijn schoen moeten uitdoen? Zodat je een blote voet zag die tussen de herfstbladeren stapte? Was dat sterker geweest?

Bij de ingang van het De Pont Museum in Tilburg staat een kunstwerk van Anish Kapoor. Ik kon er geen vat op krijgen, het ontsnapte me, tot ik begreep dat het een gebogen spiegel is die de lucht reflecteert. Ik dacht dat ik schaduwen zag  van bomen, die er helemaal niet stonden. Hoe vreemd werkt de geest. Toen kwamen ze tevoorschijn, de slierten wolken, de blauwe lucht, en bleef ik een hele poos staan.

Ieder mens heeft een eigen hoekje nodig. Dat hoeft niet weggestopt - de zichtbare zijn dikwijls de mooiste - maar wel eentje dat een beschermd gevoel geeft, doordat het eigen is (geworden) of beantwoordt aan de maat die je nodig hebt. Waar je even kunt rusten - verwijlen -, al is het slechts een seconde of twee drie. Buiten is niet ver, wel een andere wereld, en achteruit bestaat nog steeds. Een tussendoortje, pretentieloos, wat wel steun biedt, waar je tegenaan zou kunnen leunen. Gewoon, een hoekje. Zoals je die in jezelf ook hebt.

Moeë kleuren, bestaan die? Toch moest ik eraan denken tijdens het wandelen. Ze worden ietwat grauw, de kleuren, ze letten niet meer zo op en verzorgen zich niet.

Mijn linkerhand, want met de rechter moest ik de foto maken. Dat ging maar net, in verband met afstand en scherpte.

Ik weet niet of het iets met de foto te maken heeft maar ik probeer zo stil mogelijk de toetsen van mijn toetsenbord in te drukken tijdens het schrijven van deze tekst. Alsof ik iets zou verstoren, wakker maken. Alsof ik de dingen terug zou brengen in hun eigenlijke toestand. Ik wil ze nog even zo laten, nat in de mist, verwaterd in de grijze dag, die kleurloos over de herfst is gekropen. Ik wil in de foto zijn.