Wanneer ik vroeger oude vrouwtjes zag, dacht ik dat ze zo geboren waren, dat ze bestonden als oude vrouwtjes. Nu zie ik de jonge meisjes die ze waren, uitdagend, schalk soms, en levendig, die oud zijn geworden.

Het lijkt een kunst om die mooie dagen uit te kiezen waarop je kunt wandelen en nieuwe oorden ontdekken, die je meteen omarmen en opnemen met natuurschoon, seizoensbeleving en kunstervaringen. Terwijl het toeval is, een samenloop van atmosferische omstandigheden, een ooit genomen beslissing van wat ambtenaren om domein als park te bewaren en een onvoorzienigheid je op de juiste tijd op de juiste plaats te bevinden om deze foto te maken voor het weblog zodat de lezers bij zichzelf denken 'Wat kan hij dat weer goed uitkiezen'.

Gisteren stond in dagblad Het Parool in de rubriek hoe Amsterdammers hun stad zien, een bijdrage van mijn oudste dochter Evelien. Zij fotografeerde vier jaar lang een amurkurkboom (Phellodendron amurense) in het Beatrixpark, in alle seizoenen.

De tentoonstelling ‘Marina Abramovic im Dialog mit Joseph Beuys’ in Schloss Moyland (net over de grens met Duitsland voorbij Nijmegen) is verlengd tot 11 januari ‘26. Twee grootheden bij elkaar, dat belooft en dat wordt ook waar gemaakt, vond ik, uiteindelijk. Want er zijn twee delen. Daarnaast is er meer, je wandelt door het park, je kijkt naar allerlhande beelden, een kruidentuin, gezellig, je geeft je eraan over, je bent weg, even eruit, spreekt wat woorden Duits, eet Torte of Kuche, bent verwonderd hoe groots alles aangepakt wordt in dat land en gaat weer naar huis. Weer een beetje anders dan je heenging.

We hebben er allemaal een uurtje bijgekregen. Wat heb je ermee gedaan? Gelummeld? Een klusje geklaard dat je al zo lang bleef uitstellen? De auto gewassen? Nee, daar was het het weer niet naar, je ziet trouwens nooit meer iemand met een emmer sop langs de stoeprand bezig. Ik heb gelezen. Zonde eigenlijk, want als we al die extra uurtjes hadden samengevoegd, dat waren miljoenen uurtjes, miljarden uurtjes, dan hadden we mooi een probleem kunnen oplossen. Een groot probleem. Dat er nu niet meer zou zijn.

Klik hier om een tekst te typen.

Het voorplein van Basilico del Sant Antonio in Padua. De regen doet ons haasten, maakt ons slordiger in onze beweging, vaak ook onoplettender, egoïstischer. 

Op de hoek stond een kraampje met gepofte kastanjes en ik trakteerde een puntzak vol. Ze lachte om mijn enthousiasme, mijn onbevangenheid zei ze.

Ik dacht eraan en ik was er weer. Het wee was toen net zo afwisselend als nu, in het Zwitserse dorpje Giornico, net voorbij de Gottardpas. Het ligt verscholen tussen de wijngaarden en aan de rand van het dorp bevindt zich het museum La Congiunta, een betonnen constructie van architect Peter Märkli, speciaal gemaakt voor de sculpturen van Hans Josephsohn. Ik moest de sleutel ophalen in het plaatselijke café Osteria, gelegen aan de hoofdweg. Wel terugbrengen, zei de cafébaas.

'Tis the last rose of summer