Orbais - l'Abbaye, arrondissement Épernay (Fr.)

Wij hebben als mensheid altijd geloofd in kleur. Wij geloven in de gezondheid van rode wangen en wij geloven in het blauw van de kou. Wij geloven in het geel van het ei, het groen van de spinazie en in het rood van de bietjes. Wij vertrouwen het groene verkeerslicht en wij eerbiedigen het rode kruis. Wij bewonderen de rode loper, geloven in de zilveren bruiloft en in het gouden jubileum. Evenzogoed praten we over een blauwe maandag, over witte donderdag als over een zwarte zondag. Wij willen geen blauwtje lopen en zien het leven het liefst roze.

Vanuit de trein zie je de dingen anders dan normaal. De volgorde klopt niet meer, ook al hebben de zaken in het landschap niet echt een volgorde, liggen ze eerder verspreid, los van elkaar. Het is enkel onze blik die ze verbindt, onze geest die een orde zoekt.

Vandaag heb ik een afspraak in Utrecht. Het station daar heeft iets heel dynamisch. Ik voel me er een reiziger, een vreemdeling. Hoe zouden anderen het ervaren denk ik, aanvaarden mensen hun omgeving zomaar - zeker in de stad - die tenslotte bedacht is door andere mensen. Opgelegd. Er wordt een hoop voor jou bepaald, waar je je aan moet aanpassen.

Vanuit het huis kijk je op berkenboompjes. Net geen bosje, maar ook geen brave aanplant. Ze hebben samen wel iets wilds, nee, iets los, moet ik zeggen. Vooral hun weerbarstige tederheid spreekt me aan, de rankheid van hun stammetjes, het deemoedige van hun hangende takken, nu in de winter goed te zien. Ze stralen triestheid uit, zonder dat ze hun droefheid prijsgeven. 

Wij noemen hem in gewone mensentaal de solitair. Een boom die alleen staat in het landschap.

Architect Frank Gehry (1929-2025) is overleden lees ik. Zijn werk in Europa heb ik allemaal gezien en gefotografeerd. Hier een detail van het Vitra Museum in Weil am Rhein bij Basel (1989), een aantal jaren geleden gefotografeerd, met onze zoon Paul in opperste concentratie op zijn eerste Nintendo en het gebouw volledig negerend.

Ik heb mijn eerste mandarijntje van het jaar gepeld. Ik weet het, in juli of in september zijn er ook mandarijntjes te koop, maar ik hou vast aan de Sinterklaastijd.

Ik realiseer me dat ik gisteren met het gebruik van het woord ‘Sinterklaasbijeenkomst’ een andere en nieuwe realiteit in het weblog binnenbracht, waar normaal niet aan gerefereerd wordt. Ik ben ook een mens, met familie en met simpele alledaagse activiteiten, niet alleen een waarnemer van poëtische momenten die ik in woorden probeer vast te leggen. Of dat interessant is voor de lezer weet ik niet, het is misschien een stijlbreuk, maar af en toe wel nuttig lijkt me. Het relativeert de rest. Wat deze foto andersom doet.