Er is mooi weer voorspeld voor de volgende dagen. Iets voor een ultieme herfstwandeling. Wij hebben Museum Kurhaus Kleve op de lijst staan, dat net weer geopend is na een jaar renovatie.

De korte schrijfcursus die ik gaf 'Schrijf je eigen levensverhaal' is klaar. Voorbijgevlogen. Hier zie je de grote tent die als aula dienst doet ineengevouwen (voor de herfststormen) als een symbool van afsluiting. Niet dat we daar werkten, dat deden we in een soort blokhut met uitzicht op het bos.

Wie deze dagen naar de BBC kijkt, of misschien in Engeland is, ziet bij iedereen een papieren bloemetje op de revers of de borst. Dat stelt een klaproos voor, als symbool van de herinnering aan de Flander Fields. De grote oorlog, die zich in het slijk van Vlaanderen afspeelde, waar miljoenen soldaten zijn omgekomen. Een van de grote zinloosheden van de vorige eeuw. Ook op de (soms anonieme) graven op de soldatenbegraafplaatsen in Vlaanderen wordt dit symbool gebruikt.

Wanneer ik vroeger oude vrouwtjes zag, dacht ik dat ze zo geboren waren, dat ze bestonden als oude vrouwtjes. Nu zie ik de jonge meisjes die ze waren, uitdagend, schalk soms, en levendig, die oud zijn geworden.

Het lijkt een kunst om die mooie dagen uit te kiezen waarop je kunt wandelen en nieuwe oorden ontdekken, die je meteen omarmen en opnemen met natuurschoon, seizoensbeleving en kunstervaringen. Terwijl het toeval is, een samenloop van atmosferische omstandigheden, een ooit genomen beslissing van wat ambtenaren om domein als park te bewaren en een onvoorzienigheid je op de juiste tijd op de juiste plaats te bevinden om deze foto te maken voor het weblog zodat de lezers bij zichzelf denken 'Wat kan hij dat weer goed uitkiezen'.

Gisteren stond in dagblad Het Parool in de rubriek hoe Amsterdammers hun stad zien, een bijdrage van mijn oudste dochter Evelien. Zij fotografeerde vier jaar lang een amurkurkboom (Phellodendron amurense) in het Beatrixpark, in alle seizoenen.

De tentoonstelling ‘Marina Abramovic im Dialog mit Joseph Beuys’ in Schloss Moyland (net over de grens met Duitsland voorbij Nijmegen) is verlengd tot 11 januari ‘26. Twee grootheden bij elkaar, dat belooft en dat wordt ook waar gemaakt, vond ik, uiteindelijk. Want er zijn twee delen. Daarnaast is er meer, je wandelt door het park, je kijkt naar allerlhande beelden, een kruidentuin, gezellig, je geeft je eraan over, je bent weg, even eruit, spreekt wat woorden Duits, eet Torte of Kuche, bent verwonderd hoe groots alles aangepakt wordt in dat land en gaat weer naar huis. Weer een beetje anders dan je heenging.

We hebben er allemaal een uurtje bijgekregen. Wat heb je ermee gedaan? Gelummeld? Een klusje geklaard dat je al zo lang bleef uitstellen? De auto gewassen? Nee, daar was het het weer niet naar, je ziet trouwens nooit meer iemand met een emmer sop langs de stoeprand bezig. Ik heb gelezen. Zonde eigenlijk, want als we al die extra uurtjes hadden samengevoegd, dat waren miljoenen uurtjes, miljarden uurtjes, dan hadden we mooi een probleem kunnen oplossen. Een groot probleem. Dat er nu niet meer zou zijn.

Klik hier om een tekst te typen.

Het voorplein van Basilico del Sant Antonio in Padua. De regen doet ons haasten, maakt ons slordiger in onze beweging, vaak ook onoplettender, egoïstischer.