Architect Frank Gehry (1929-2025) is overleden lees ik. Zijn werk in Europa heb ik allemaal gezien en gefotografeerd. Hier een detail van het Vitra Museum in Weil am Rhein bij Basel (1989), een aantal jaren geleden gefotografeerd, met onze zoon Paul in opperste concentratie op zijn eerste Nintendo en het gebouw volledig negerend.

Ik heb mijn eerste mandarijntje van het jaar gepeld. Ik weet het, in juli of in september zijn er ook mandarijntjes te koop, maar ik hou vast aan de Sinterklaastijd.

Ik realiseer me dat ik gisteren met het gebruik van het woord ‘Sinterklaasbijeenkomst’ een andere en nieuwe realiteit in het weblog binnenbracht, waar normaal niet aan gerefereerd wordt. Ik ben ook een mens, met familie en met simpele alledaagse activiteiten, niet alleen een waarnemer van poëtische momenten die ik in woorden probeer vast te leggen. Of dat interessant is voor de lezer weet ik niet, het is misschien een stijlbreuk, maar af en toe wel nuttig lijkt me. Het relativeert de rest. Wat deze foto andersom doet.

Even iets heel anders. Voor de Sinterklaasbijeenkomst had ik twee Spaanse tortilla’s gemaakt uit de oven - het thema was Spanje, hoe kon het ook anders - met eieren, aardappelen en fijne groenten. Drie dagen proefgedraaid, zweet op het voorhoofd, want het was voor een gezelschap van veertien. Hier zie je een deel van het resultaat, wat volgens de familie goed gelukt was. Leve Sinterklaas.

Daarnet, in het vroege ochtendlicht, zag ik het spoor van een straaljager tussen de wolken en besefte dat ik hem niet had gehoord. Het was alsof ik dat geluid gemist had. Hoe lang had ik al geen straaljager meer gehoord? Dat geluid had zoveel herkenbaars in zich, zeker van vroeger, alsook een belofte voor morgen. Want straaljagers vliegen alleen als het mooi weer is, als het lente wordt of in de zomer. Straaljagers passen niet in de winter.

Welk uur God u ook gunt, wees dankbaar en stel uw geluk niet uit tot volgend jaar.

Je hebt vast gemerkt dat ik graag foto’s maak van toevallige situaties die zich ergens voordoen, van beelden die er weinig toe doen, en toch een eigen wereld vormen, soms kort van duur. Ze zijn voor mij kleine poëzie, je moet er even voor opletten om ze op te merken of aan te voelen, maar ze geven altijd een warme gedachte. Die deel ik graag.

Een van de mysterieuste gebouwen die ik ken is de ‘radartoren’ die in de uiterwaarden bij de rivier staat. Daarbinnen wordt de scheepvaart over de Waal gecontroleerd, helemaal tot in Duitsland heb ik gehoord, waar ze nog Rijn heet. Machtig.

Deze tijd van het jaar kent van die tedere momenten in de loop van de dag, die overal tussenin vallen. Ze horen nergens bij en als je niet oplet bemerk je ze niet. Om te verzamelen. Het land is klaar voor de winter, maar het licht nog niet. 

Gistermiddag op het dak van het Depot in Rotterdam heerste een grootse lichtheid, fragiel. Door het spiegelende gebouw, de fijne berkentakken, de blauwe lucht. Mooier dan het protserige gebouw zelf, dat ik lelijk vind, opdringerig, bedacht om op te vallen. Daarboven heerst het tegengestelde.

Zelfs in de sneeuw zenden de gekrulde blaadjes van de peterselie (Petroselinum crispum) energie en kracht uit. In weerwil van hun groene kleur straalt het ijzer ons tegemoet. Verwar ze niet met de dolle peterselie (Conium maculatum) want die zijn giftig. Een kleine hoeveelheid kan dodelijk zijn. Dat gif werd door de oude Grieken bij de voltrekking van een doodvonnis gebruikt; zo werd Socrates met de 'gifbeker' ter dood gebracht. De Romeinen brachten de peterselie mee vanuit het mediterrane zeegebied en Karel de Grote (742-814) verplichtte zijn onderdanen de plant in tuinen te kweken en te eten.