De Hemerocallis bloeit, daar waar het lekker warm is in het zonnetje.

Wanneer ik mijn weblog bekijk lijkt het een verzameling losse ogenblikken die allemaal op zichzelf staan. Dat komt door de fotootjes, netjes en vierkantig naast elkaar, aparte hokjes. Een collectie eenzame gebeurtenissen.

Telkens ik een bijzonder of afwijkend klusje te doen heb kruipt dat in mijn hoofd en stel ik me er vragen over. Of me dat lukt, of ik het kan, hoe laat ik het moet doen, hoelang het zal duren. Nu ook. Ik heb Grof Vuil gebeld om een reuzegrote spiegel in barokke lijst op te halen. Het spiegelglas is in stukken, de lijst heb ik uiteen gehaald. De achterkant is een grote plaat van kunststof. Dat moet allemaal aan de straat klaarstaan. Voor halfacht.

Ik hoorde in een flits de muziek uit het autoraampje en een golf van gezelligheid sloeg over me heen.

Ik noem haar Lotte, het echt Hollands meisje. Ze staat in de keuken, bovenop de ijskast. Vandaar volgt ze al mijn bewegingen, schamper met haar uitdagende vragen. Dat heb je zeker nog nooit gemaakt of Ben je zenuwachtig of Zou je dat wel doen? Ze schijnt alles van me te weten, ik voel haar ogen in mijn rug. Maak je iets nieuws? Al weer?

Iedereen heeft eigen redenen bij het uitkiezen van een reisbestemming. Verwondering kan er een zijn, veiligheid een heel andere. Dan sluit je juist alle verrassingen uit. Echter, wanneer je verwonderd bent, ontstaat een kracht naar binnen toe, je hoofd in, een vorm van bewustwording. Oh, is dat zo, dat wist ik niet, hoe kan dat nou.Je herschikt je kennis, verlegt je grenzen, om de nieuwe informatie een plek te geven. Tegelijk ontstaan er sensaties, een aangenaam gevoel. Dat hoeft niet groots te zijn of meeslepend, kleine prikkels doen evenveel werk in het hoofd. Ze werken verslavend, je wilt ze opnieuw en opnieuw ervaren en bent ernaar op zoek. Dat is de avonturier in je.

Soms krijg ik niet gezegd wat ik te zeggen heb. Er zit iets in mijn hoofd, een verhaaltje, een gedachtesprong, een boosheid, maar ik kan er geen woorden van maken, letterlijk. Forceren helpt niet, dan wordt het een kaketoe, een slijmklont, een gestuntel. Alles plakt aan elkaar terwijl het resultaat van schrijven juist iets helder moet opleveren. Zoals dit beeld van de tentoonstelling van kunstenaar Mariëlle Videler in Museum Arnhem. 365 tekeningen van een vogel maakte ze. Elke dag een. Al wat er niet thuishoort is weg. Helder.

Ik leef op met het licht, eerlijk, ik vind de mensen op straat en in de supermarkt plotseling aardig, ben goedgemutst, denk aan prettige zaken, neurie weleens een liedje, al is dat meestal een treurig deuntje.

Efemeer betekent slechts een dag durend, slechts een keer gebeurend. Eendagsvliegjes zijn efemeriden. Kunst is eeuwig, kunst is voor altijd.

Dikwijls denk ik aan Picasso. Dat komt waarschijnlijk door het bezoek niet lang geleden aan Andalusië en het Picasso Museum in Malaga. Want ik ken Picasso heel mijn leven, kwam zijn werk tegen, zag de Guernica in Madrid, de Harlekijnen in Bazel, las Leven met Picasso van Francoise Gilot, analyseerde hem in mijn cursussen. Dus waarom nu meer dan vroeger? Wat me nu pas duidelijk wordt is zijn intelligentie in zijn werk, hoe hij keuzes maakte en de zaken die afleiden verdoezelde. Niet omdat hij ze niet kon schilderen maar omdat hij niet wilde dat ze aandacht kregen. Daardoor heeft zijn werk die bepaalde helderheid.

Het is tweede Pinksterdag, we vieren de Heilige Geest. Zo’n dag waarvan niemand weet wat ermee aan te vangen. Ik pluk wat onkruid in de tuin, herlees een bladzijde uit een vergeten roman, en vraag me af waarom ik nooit een zonnebril draag. Ik stuur een e-mail, iemand anders bericht mij. Mijn dochter kwam gisteren langs, we hebben veel gesproken en aten aspergesoep en warme kersen met kwark.