Ik weet ze allemaal te vinden mijn boeken, al zit er geen systeem in hun opstelling. Niet op abc, niet op schrijver, niet op kleur. Ik pak er zo eentje uit, noem er maar een, behalve natuurlijk het boek waar ik naar op zoek ben. Dat is altijd onvindbaar terwijl ik dacht dat het daar stond, of hier, de laatste keer dat ik het zag … ik zou het zweren. Er lopen onzichtbare lijnen van hun inhoud naar mijn hoofd, virtuele verbindingen, zodat ik die woorden met me meedraag waar ik ook ben. Zij vormen mij.Ik las ooit de volgende beginregels van een gedicht uit 1975 van Jorge Luis Borges:‘Mijn boeken, die niet weten dat ik besta,

Beelden die beklijven. Witte dorpen, gestapelde muurtjes, rode aarde. Het zilver van olijfbomen. Een onbarmhartige zon. Maar ook de lijnen van Picasso, kleuren van bloemen, de stilte in de patio’s. Ik was in Andalusië en raak niet los van impressies die ik daar opving. Ze nestelden zich in mijn hoofd. In een lezing vertel ik over cultuur en landschap, over de tradities en de vriendelijkheid. Ik laat mijn foto’s zien. Gestolen momenten, die ik meebracht. Kleine trouvailles van onderweg. Interesse? Stuur een e-mail.

Vandaag geen aandacht voor mijn woorden of voor een verhaaltje, vandaag vraag ik aandacht voor dit blog zelf. Wat enkel bestaat wanneer het lezers heeft (is een uitzicht nog een uitzicht wanneer er geen mens kijkt?). Ik vraag jullie die dit lezen om binnenkort terug te komen, om dit blog bij je favorieten te zetten, een sterretje te geven. Je kunt erover vertellen, iemand attenderen, nou heb ik zoiets leuks gelezen, een beetje reclame maken door anderen erop te wijzen. Of de link door te sturen naar vrienden, onderaan een e-mail, of in een sociale media-berichtje. Lees Lafaille. Goeie actie. Ga naar https://www.michellafaille.nl/blog. Blijf hem volgen. Elke dag weer, heel afwisselend, onverwachtse onderwerpen. Trouvailles. Ken je dat woord? Toevallig gevonden, een trouvaille, typisch Lafaille. Met stip. Tot morgen.

Is het je opgevallen dat je ergens kunt zijn, in een bos, een akkerrand, bij het voetveer of op een parkeerplaats langs de snelweg, en dat pas wanneer je een vogelgeluid hoort dat moment daadwerkelijk bestaat. Alsof er een signaal wordt gegeven. Dat daarvoor de dingen wel aanwezig waren, maar zonder verband. Door dat geluid - een gekras, een gefluit, een ge-oehoe, een geschreeuw - is er een hiërarchie in de wereld om je heen, met rangordes, met grenzen, zonder ontsnapping. Het zijn de kraai, de buizerd, de tjiftjaf, de leeuwerik die je bewust maken van de wereld om je heen. Momenten die een eeuwigheid in zich dragen.

Twintig jaar hing de grote spiegel in de tuin, een gigantisch ding met barokke lijst eromheen. Drie meter lang, twee meter hoog. Elke dag liep ik er een paar keer langs en kruiste mijn eigen pad, zag me lopen, herkende, groette, negeerde, corrigeerde, irriteerde, of keek alleen. Ik nam afstand van die persoon, accepteerde hem, kroop in hem, soms met tevredenheid, dan weer niet. Nu hebben al die jaren van regen en wind, sneeuw en hagel, hitte en kou hun werking gehad op het hout en het glas en moet hij weg. Te gevaarlijk, niet te redden. In stukken verwijderd. Een kale plek staart mij aan.

Pinti was in de kamer toen zijn oma dood ging. Hij stond naast haar, zij zat in de stoel met de ronde armsteunen, hij ertegenaan geleund, zijn benen gekruist. Zo deden ze altijd. Hij vertelde wat hij gedaan had, wat hij op school had geleerd, op straat had meegemaakt. Alleen brave dingen, alsof hij zo was - wat hij ook was wanneer hij bij zijn oma was - dat hij alleen naar de bibliotheek ging of een boodschap voor zijn moeder deed, of een klusje voor de buurvrouw die weduwe was en bijvoorbeeld niet kon houthakken. En toen ging ze dood. Zomaar, naast hem. Hij zag het en bleef haar aankijken. Hij wist niet wat hij moest doen. Het ging snel en gelijk was het voorbij, het sterven, en was ze dood. Meteen voelde hij zich schuldig. Dat hij niets had gedaan, daar enkel had gestaan. En eigenlijk niet bij haar op bezoek had mogen zijn. Niemand wist dat hij hier was. Hij spijbelde, oma snapte toch niets van de tijden of van wanneer hij op school moest zijn, dus was hij naar haar gegaan om niet op straat te hoeven rondhangen zolang de lessen duurden. Als hij nu naar huis rende om zijn moeder te waarschuwen zou hij zichzelf verraden. Hij moest stilletjes weggaan, alles zo laten en vertrekken. Alleen, hij ging niet meteen, hij liep naar oma’s buffetkast, waarvan hij wist dat ze daar haar portemonnaie bewaarde en pakte er een paar centen uit. In de kerk brandde hij een paar kaarsjes voor haar, zodat ze recht naar de hemel kon vliegen, en stak het geld in de gleuf.

Het grootste voordeel van de zon is dat er schaduwen zijn, die bij het minste briesje lijken te leven. Ik heb het niet over de schaduw van een huis of een garage, alhoewel, die bewegen meer in de eeuwigheid, ik heb het over de halfschaduw van boomkruinen. De plek waar het goed toeven is. Die schaduwen bewegen zonder een vast patroon, en komen schijnbaar nooit in hun oorspronkelijke stand terug, terwijl het blad aan de takken dat wel doet. Eigenaardig. Ze lijken geen doel te hebben en bewegen louter voor hun plezier, tezamen met elkaar, ze kijken en lachen naar elkaar, al weet ik niet of ze elkaar kennen of dat het telkens toevallige ontmoetingen zijn.

Iets goed of mooi vinden om je daarmee aan te kunnen sluiten bij de groep eiste geen moed, geen eigen oordeel. Je kon daarmee je plaats zeker stellen en aansluiten, meemurmellen, wat een veilig gevoel gaf en tegelijk de smaak van lafheid in de mond, een weerzin die je voelde tegen jezelf. Wilde ik niet.Had ik vroeger al, als jongeling. Altijd anders doen, anders willen zijn, alleen al om het anders zijn, om niet toe te geven en niet opgeslokt te worden door de keel van de walvis, de massa, het verzinken in het plankton, opgevreten worden door het leven dat kost wat kost wilde overwinnen en geen ontzag had voor de eenling.

Ochtenden waar ik niet genoeg van krijg. Gulzig. Strijklicht op de bloemen, halfschaduw onder de boom, vogels in de struiken verderop.

Soms schrijf ik zulke lelijke, kitscherige zaken dat ik ze hier niet durf te plaatsen. Toch geloof ik dat die ook moeten geschreven worden om ergens door te geraken, naar daar waar de goede zinnen kunnen verschijnen. Dat je eerst door troep en slijk moet om tot helderheid te komen, waar het schoon blijft.