Soms vind ik er eentje terug, per ongeluk. Een foto die ik maakte en die naar de vergetelheid was afgezakt. Van blijdschap spring ik op en ben terug daar, in het moment toen ik de foto maakte, of eerder nog, in het moment toen ik besloot haar te maken.

Applaus gisteravond in Theater Kikker voor Kirsten Mulder, Anne-Chris Schulting, Lulu Streefkerk en Hanna van Vliet die het stuk ‘Jongensuren' speelden over schrijfster Andreas Burnier, Nederlands queer icoon.

Toevallig keek ik naar buiten, eerder achteloos, weg van wat ik aan het doen was, en daar, hoog in de lucht, zag ik de grote vogels, minuscuul klein.

Het mooie aan deze tijd, het begin van de herfst, zijn de bomen die een eerste aanzet geven van verkleuring zonder dat ze opvallende en schreeuwerige herfsttinten in hun kroon dragen. Ze hebben nog enkel lichte groennuances, die variëren van zilvergroen tot geelgroen, van laat fris tot vroeg dof. Waardoor hun structuren sterker uitkomen dan in de zomermaanden wanneer ze dichtsmelten tot een groene brei die van de ene kroon overloopt in de andere. Nu zijn het afzonderlijke figuren. Zoals Ruysdael de luchten schilderde, zo zijn hun bladerkronen momenteel.

Zicht vanaf de Grebbeberg op De Blauwe Kamer en De Betuwe.

Onze huidige cultuur heeft een overmatige drang tot vormgeven. Het is opvallend hoe het ontwerp ook in natuurgebieden aanwezig is. Vlonders, knuppelpaden, bordjes, bankjes. Allemaal bedacht en en met een hedendaags design. Overheersend bijna, waardoor het wilde beteugeld wordt en een getemde parkachtige uitstraling krijgt, waar niets slechts of verkeerds kan gebeuren en die wereld verwordt tot een decor, een sfeer. Tegelijk geeft het een romantisch tintje aan het natuurlijke, het oneindig slingerende plankierpad, het doel dat om de bocht ligt, het onbekende dat lokt. Je wandelt zo een schilderij van Caspar David Friedrich binnen.

Er is het moment waarop je de roos waarneemt. Over dat moment wordt nooit gesproken. Er wordt door ons geen aandacht aan geschonken. We zullen het hebben over de roos, over de kleur, over haar ondenkbaar mooie bloemvorm en de vernuftige draaiingen die de bloemblaadjes om elkaar heen maken, als een dans, een pavane van de schoonheid. Misschien praten we over een vergelijking met andere rozen, even mooi, even nobel. Misschien kennen we zelfs een naam, want wat is er zo edel als de nomenclatuur bij de rozen.

Het blijft ‘s morgens nog donker wanneer ik opsta. Ik had het niet in de gaten, het moet stiekem gebeurd zijn. Net was het nog licht toen ik beneden kwam, een paar daagjes geleden, en nu is het grauw en hoor ik regen. Het is dus ook nat. Ik sluit me ervoor af, hoef gelukkig niet naar buiten. Als jullie wel moeten, naar school of naar werk, sterkte. Alhoewel, rond mijn veertigste heb ik een jaar in het bos gewerkt, elke dag de natuur in. Toch herinner ik me geen dag slecht of naar weer, die dagen vergeet je gewoon, je wist ze uit. Alleen de mooie blijven over en neem je mee. Succes vandaag.

Nou vraag ik je:  Vandaag waaide de wind of vandaag woei de wind? Beiden, zal iedereen zeggen, beiden mag. Maar betekent het ook hetzelfde? Is woei hetzelfde als waaide? Is woei niet veel harder waaien dan waaide?

Ik hou van appels, van peren en van pruimen. Het meest hou ik van abrikozen. Ik heb een verleden met abrikozen. Le Valais, Zwitserland. Vakantie met mijn ouders. Elk jaar opnieuw, in de tijd dat de abrikozen rijpten en mijn moeder daar kilo’s abrikozen kocht in de boomgaard in de vallei en confituur maakte die ze in meegebrachte jampotten schonk en van een etiket voorzag: Martigny 1966 of 1965 of 1967. Later weet ik het niet, want ik ging vrij jong zelf op vakantie.