We waren in het Stedelijk in Amsterdam. Het misleidt me elke keer, het stoot me af en trekt me aan. Ik heb moeite met mezelf en met wat ik vind. Dit wel, dit niet. Of andersom. Kan ook. Dit zou ik ook kunnen, dit moet ik ook willen. Maken, doen, bedenken.

Er hing een grote loomheid in mijn lijf, waarbij ik amper de ogen kon openhouden en al helemaal niet kon nadenken over wat ik zag.

Ik liep voorbij, op onbekende weggetje en kwam langs een muurtje zonder betekenis. Het was er warm en ik keek naar het gras dat tussen de muur en de grijze tegels was opgeschoten. Het waaide zachtjes en ik stopte.

In een Duits weekblad lees ik een verhaal over een Engels bedrijf dat doolhoven aanlegt. Je moet er een behoorlijke tuin voor hebben want een doolhof heeft een maat, anders werkt de spanning niet en daar gaat het om. Het zet mij aan het denken. Vroeger moet een doolhof een waar lustoord der zinnen geweest zijn, boordevol sensuele gevoelens en ervaringen door de spanning van de erotiek. In moderne tuinen of parken komt de doolhof (het doolhof zou ik mooier vinden maar is niet juist) minder voor en worden ze nog slechts zelden aangelegd. Een beetje B-film uit India of Egypte heeft meer erotiek in zich dan een doolhof, want onze onschuldige gevoelens zijn zo afgestompt door de brutaliteit en de grofheid van met name de televisie dat wij de vroegere nuances in emotie die een doolhof oproept niet meer herkennen.

Overal zijn ze opeens verschenen. Het hele jaar heeft niemand ze gezien, zo anoniem en onpersoonlijk zijn de hibiscusstruiken in hun aard. 

Weblog vind ik een mooi woord, met dezelfde sfeer als logboek. Denk ik aan zeilschepen en maanden van huis, palmbomen en sinaasappels tegen de scheurbuik en zout op de lippen. Blog is een lelijk woord, boers, negatief. Ik heb een weblog.

Het lijkt makkelijk. Je maakt een zwart-wit film met drie personages. Je laat ze wat dagelijkse dingen doen en vertellen over het laatste boek dat ze hebben gelezen. Liefst door elkaar zodat er een nieuw verhaal ontstaat. Je zet een fles wijn op tafel, laat een man een vers brood breken en een meloen snijden. De vrouw, want het derde personage is altijd een vrouw, geef je een zwarte jurk en je laat haar af en toe iets opschrijven. In een klein schriftje. Daarna kijkt ze telkens verbaasd op, met grote ogen. Daar neem je keer op keer een close-up van. Na ongeveer 10 minuten lopen ze alle drie de tuin in en jij met draaiende camera achter ze aan. Zorg ervoor dat je tegen de zon in staat met je camera.

Eja Siepman van den Berg

Een vijvertje. Of het symbool van een vijver. In een tuin, het arboretum Oostereng, in 1911 ontworpen door Leonard Springer. Ik was er gisteren en hou niet zo van Springer, maar hij is heel beroemd dus ik zwijg. Dit vijvertje vind ik wel heel mooi, het is meer een gebaar, een boodschap. Zo strak in een leeg grasveld, afgebakend, vormgegeven. Amper weerspiegelt het de hemel en de wolken, die worden verdrongen door de waterlelies. Het is dus een diep vijvertje - bijna een meter - anders groeien de wortels van de waterlelies niet. Ook mooi is het spoor van water dat wegloopt, wegspringt, ontsnapt. Er is spanning, alles staat op knappen, intens. Ik kan er niet aan voorbij, moet even kijken en maak een foto. Voor mijn verzameling ronde vijvertjes.

Ik keek naar een film waarin een oudere dame haar huis verliet en de voordeur zorgvuldig dichttrok. Wandelstok en regenjas voor de zekerheid. Smaakvol grijze vest en zilveren haren. Het beeld was precies een schilderij, een Scandinavische sfeer, opzij wat berkenblaadjes en rozen, impressionistisch.

Ik hou van de bosrand, daar speelt zich zoveel ongezien af. Het in- en uitglippen, wegritsen, ontsnappen. De overgang van het ene naar het andere, van het volle naar de leegte. Dat contrast geeft spanning, een belofte. Hoe de kruiden afsteken tegen de donkerte, warm beschenen door de zomerzon. Diepte, brocante, speelsheid. Een bric-a-brac, in herfsttooi, laat zich zien, straalt weemoedigheid uit. Wuivend, een zachte bries, een adem.