Iedereen heeft eigen redenen bij het uitkiezen van een reisbestemming. Verwondering kan er een zijn, veiligheid een heel andere. Dan sluit je juist alle verrassingen uit. Echter, wanneer je verwonderd bent, ontstaat een kracht naar binnen toe, je hoofd in, een vorm van bewustwording. Oh, is dat zo, dat wist ik niet, hoe kan dat nou.Je herschikt je kennis, verlegt je grenzen, om de nieuwe informatie een plek te geven. Tegelijk ontstaan er sensaties, een aangenaam gevoel. Dat hoeft niet groots te zijn of meeslepend, kleine prikkels doen evenveel werk in het hoofd. Ze werken verslavend, je wilt ze opnieuw en opnieuw ervaren en bent ernaar op zoek. Dat is de avonturier in je.

Soms krijg ik niet gezegd wat ik te zeggen heb. Er zit iets in mijn hoofd, een verhaaltje, een gedachtesprong, een boosheid, maar ik kan er geen woorden van maken, letterlijk. Forceren helpt niet, dan wordt het een kaketoe, een slijmklont, een gestuntel. Alles plakt aan elkaar terwijl het resultaat van schrijven juist iets helder moet opleveren. Zoals dit beeld van de tentoonstelling van kunstenaar Mariëlle Videler in Museum Arnhem. 365 tekeningen van een vogel maakte ze. Elke dag een. Al wat er niet thuishoort is weg. Helder.

Ik leef op met het licht, eerlijk, ik vind de mensen op straat en in de supermarkt plotseling aardig, ben goedgemutst, denk aan prettige zaken, neurie weleens een liedje, al is dat meestal een treurig deuntje.

Efemeer betekent slechts een dag durend, slechts een keer gebeurend. Eendagsvliegjes zijn efemeriden. Kunst is eeuwig, kunst is voor altijd.

Dikwijls denk ik aan Picasso. Dat komt waarschijnlijk door het bezoek niet lang geleden aan Andalusië en het Picasso Museum in Malaga. Want ik ken Picasso heel mijn leven, kwam zijn werk tegen, zag de Guernica in Madrid, de Harlekijnen in Bazel, las Leven met Picasso van Francoise Gilot, analyseerde hem in mijn cursussen. Dus waarom nu meer dan vroeger? Wat me nu pas duidelijk wordt is zijn intelligentie in zijn werk, hoe hij keuzes maakte en de zaken die afleiden verdoezelde. Niet omdat hij ze niet kon schilderen maar omdat hij niet wilde dat ze aandacht kregen. Daardoor heeft zijn werk die bepaalde helderheid.

Het is tweede Pinksterdag, we vieren de Heilige Geest. Zo’n dag waarvan niemand weet wat ermee aan te vangen. Ik pluk wat onkruid in de tuin, herlees een bladzijde uit een vergeten roman, en vraag me af waarom ik nooit een zonnebril draag. Ik stuur een e-mail, iemand anders bericht mij. Mijn dochter kwam gisteren langs, we hebben veel gesproken en aten aspergesoep en warme kersen met kwark.

Water krijgt aandacht en zal ons qua beeld nooit in de steek laten. Water geeft terug. Water beweegt, water weerspiegelt, water glinstert en leeft. Water roept in een foto sterke emoties op. De weerspiegeling in het oppervlak biedt een dimensie van bezinning, contemplatie. Water is ook uitdrukking van weemoed of verdriet, maar kan net zo goed het tegenovergestelde betekenen. Dansende fonteinen of spuitende waterstralen staan voor vitaliteit en kracht. Het water geeft dynamiek en leven. Allemaal symbolen. Het roept ook nieuwsgierigheid op.

In het magazine Pluk praat ik met Jan van den Brandhof, beheerder van de Kasteeltuin in Hemmen. Dit is wat hij op een bepaald moment vertelde over zijn ouders en me frappeerde: ‘Mijn vader was boer en die wandelde alleen op zondagavond samen met mijn moeder en wij als kinderen, negen in totaal, waarvan 2 tweelingen, mochten mee. Onze ouders genoten van de natuur, dat kregen wij mee, oog hebben voor de natuur, daar ging het om. Want als je het niet ziet kun je er niet van genieten. Van de hazelaar die bloeit, het eerste fluitenkruid, hoe de natuur leeft en het nieuwe seizoen aanbreekt, hoe alles doorgaat. Ook bij de mens is er geen stilstand. Mijn ouders waren niet zulke praters, maar ze leefden wel voor.’

Ik ben ieder jaar weer verbaasd wanneer de vlierstruiken bloeien. Sambucus is hun wetenschappelijke naam, wat aan een lekker drankje doet denken maar er niets mee te maken heeft. Al kun je siroop maken van de bessen, straks in de herfst, of de bloemtrossen frituren als tempura.

De aspergeplant (Asparagus) bloeit weer. Met tientallen bloemtrosjes tegelijk, met honderden kleine bloempjes, fragiel geplaatst op die grote plant die hangende stengels van wel 1,5 meter lengte heeft. Kolossaal. Hij heeft zijn eigen hoekje in het klein kamertje. Daar overheerst hij alles. Ik sproei hem elke dag, misschien ligt daarin het geheim dat hij het zo goed naar de zin heeft.

De regering is gevallen, een nieuw begin voor Nederland. Positieve energie en geloof in de toekomst krijgen weer plaats.