Je hebt vast gemerkt dat ik graag foto’s maak van toevallige situaties die zich ergens voordoen, van beelden die er weinig toe doen, en toch een eigen wereld vormen, soms kort van duur. Ze zijn voor mij kleine poëzie, je moet er even voor opletten om ze op te merken of aan te voelen, maar ze geven altijd een warme gedachte. Die deel ik graag.

Een van de mysterieuste gebouwen die ik ken is de ‘radartoren’ die in de uiterwaarden bij de rivier staat. Daarbinnen wordt de scheepvaart over de Waal gecontroleerd, helemaal tot in Duitsland heb ik gehoord, waar ze nog Rijn heet. Machtig.

Deze tijd van het jaar kent van die tedere momenten in de loop van de dag, die overal tussenin vallen. Ze horen nergens bij en als je niet oplet bemerk je ze niet. Om te verzamelen. Het land is klaar voor de winter, maar het licht nog niet. 

Gistermiddag op het dak van het Depot in Rotterdam heerste een grootse lichtheid, fragiel. Door het spiegelende gebouw, de fijne berkentakken, de blauwe lucht. Mooier dan het protserige gebouw zelf, dat ik lelijk vind, opdringerig, bedacht om op te vallen. Daarboven heerst het tegengestelde.

Zelfs in de sneeuw zenden de gekrulde blaadjes van de peterselie (Petroselinum crispum) energie en kracht uit. In weerwil van hun groene kleur straalt het ijzer ons tegemoet. Verwar ze niet met de dolle peterselie (Conium maculatum) want die zijn giftig. Een kleine hoeveelheid kan dodelijk zijn. Dat gif werd door de oude Grieken bij de voltrekking van een doodvonnis gebruikt; zo werd Socrates met de 'gifbeker' ter dood gebracht. De Romeinen brachten de peterselie mee vanuit het mediterrane zeegebied en Karel de Grote (742-814) verplichtte zijn onderdanen de plant in tuinen te kweken en te eten.

Mijn buurman, de boom, staat tegen de ochtendhemel af te steken, een hemel met babykleurtjes, roze en blauw, voor een tweeling misschien.

Vandaag geef ik een lezing voor Land Art Brabant, met inspiratie gedachten voor de toekomst. Ik ga pleiten voor meer inbreng van Land Art in het stedelijk landschap en meer samenwerking met jongeren, waarbij ik verwijs naar het Zomeratelier dat ik vijf jaar lang organiseerde met studenten in alle disciplines die met ruimte te maken hadden (beeldend kunstenaars, architecten, ontwerpers, choreografen ...).

Je hebt stilte veraf, wanneer je naar een landschap kijkt waar niets beweegt en geen geluid te horen valt. En je hebt stilte dichtbij, om je heen, als een cocon. Die is eerder klein, een stilte die raakt aan intimiteit.

De witte rijp van de eerste vriesnacht

Pluk 9 is uit, het gratis glossy magazine van het Rivierenland, en daarin wandel ik met Marga de Jager, bestuursvoorzitter van de ANWB (grootste vereniging van Nederland met 5 miljoen leden) en enthousiast bewoner van deze streek. We zitten hier even aan de Linge, praten in elk geval wel over wandelen.