Daarnet, in het vroege ochtendlicht, zag ik het spoor van een straaljager tussen de wolken en besefte dat ik hem niet had gehoord. Het was alsof ik dat geluid gemist had. Hoe lang had ik al geen straaljager meer gehoord? Dat geluid had zoveel herkenbaars in zich, zeker van vroeger, alsook een belofte voor morgen. Want straaljagers vliegen alleen als het mooi weer is, als het lente wordt of in de zomer. Straaljagers passen niet in de winter.
Mijn hoofd vulde zich in een flits met herinneringen aan lang vervlogen zomeravonden waarin het blauw zwaar in de hemel hing en doorkruist werd door witte strepen. Of waarin soms – gruwelijk opeens – een vliegtuig pal boven de daken door de lucht kliefde, alles en iedereen met een overdonderd gevoel achterlatend.
Ja, ik had hem zonder het te weten gemist, de straaljager. Zoals Marcel Proust zijn Madeleintje heeft, zo heb ik mijn straaljager.
Reactie plaatsen
Reacties