Soms kan ik naar iets kijken alsof ik het nooit gezien heb, terwijl het zich in mijn dagelijkse omgeving bevindt. Dit schilderij ken ik mijn hele leven; het hing bij mijn ouders aan de muur en als we aan tafel zaten keek ik erop. Nu hangt het bij mij thuis. Ik weet niet hoeveel keer ik het zag en wat ik er allemaal bij gefantaseerd heb. Daar leent het zich voor.
‘Village basque’ staat er in potlood onderaan. Die titel heeft nooit iets in werking gezet bij me, het beeld zelf wel, nog steeds vind ik het intrigerend, die paar huizen geplaatst langs een zandweg die omhoogloopt en om het hoekje verdwijnt. Overal elementen die een verhaal in zich hebben, een trap opzij, een smalle boom, een raam pontificaal, een nis, een hoekje, een blinde muur. Geen mens, geen ding, geen beweging. De zon schijnt, een luie zomerse spanning, het moment vlak voor of vlak na een gebeurtenis, daar dacht ik elke dag anders over.
Soms geloof ik dat ik er geweest ben, in het echt, dat ik me de plek herinner zoals bij een foto, dat het er inderdaad zo was. Dan voel ik de moeizame tred omhoog die ik moest gaan om een boodschap te halen of dat ik op weg naar school was. Dat ik weet wie er woont, hoe het daarbinnen is, meestal donker, niet meer dan een peertje dat brandt toen ik ging vragen of Ruan met me mocht komen spelen.
Nog steeds, wanneer ik alleen in de kamer ben en het zie hangen kan ik er niet aan voorbijlopen, dan spreekt het schilderij tot me, om meteen, de volgende seconde al, zich weer te sluiten in haar beeld en enkel ‘Village basque’ te zijn.
Reactie plaatsen
Reacties