Dubbel

Ik sta op de Romeinse brug in Cordoba en kijk naar het hels stromende rivierwater en heb een dubbel gevoel. Ik wandel, ik geniet, ik bewonder het landschap, geef me over aan cultuur en stadse beschaving. Het geeft me de zelfzekerheid een ontwikkeld iemand te zijn.

Aan de andere kant voel ik me een lafaard. Zoveel mensen zijn ontheemd in de wereld, de moordenaars uit Rusland en Israel gaan elke dag door met hun wreedheden, de ongeciviliseerde bullebakken in Amerika met hun moedwillig vernietigen van alles wat van waarde is.

Ik doe er niets tegen, ik protesteer niet, maak me niet kenbaar. Ik schik me in wat er gebeurt en laat alles gaan. Wat kan ik eraan doen, denk ik vervolgens en berust. Ik moet voor mijn eigen leven zorgen, denk ik, maar  weet dat ik eigenlijk niets doe.

Ik loop tussen al die anderen die ook niets doen, niet protesteren, laat staan in opstand komen. Misschien denken ze vanbinnen hetzelfde als ik, vinden zichzelf ook laf dat ze niets doen en apathisch blijven. Misschien proberen ze net als ik te ontsnappen aan dat gevoel door hier rond te lopen en te doen alsof dat belangrijk is. Maar het weer en de wolken, het geluid van het bulkende water en het ritmisch stampen van de accordeon van de straatmuzikant verderop doen iets anders vermoeden.

Ik wou dat ik een meeuw was, denk ik, kon wegvliegen in de lucht, omhoog, steeds verder, tot ik de wereld zie van bovenaf en haar misschien kan begrijpen.