Wanneer ik een plekje tegenkom zoals dit, sta ik even stil. En ik moet bekennen dat ik me verlies in abstracte dromerijen waarvan ik de oorsprong niet ken.
Wat is dit? Een oord, een decor, een enscenering? Is het een vindplaats, een locatie?
Iemand heeft iets gemaakt en de fijnheid die ervan uitstraalt spreekt me aan, ontroert me zelfs. Dat fragiele. Het roept allerlei op wat er niet echt is, maar gesuggereerd wordt. Breekbaar. Toch is het een afbakening, prikkeldraad, een versperring. Verre van vriendelijk. Het is tegelijk potsierlijk, want mislukt, een aanfluiting. Het gras loopt er gewoon onderdoor verder, er is helemaal niets af te bakenen, het is dezelfde wereld, alleen heeft iemand gezegd, ‘Stop, dit is van mij, hier mag je niet verder!’
Belachelijk. En toch, het is mooi door zijn kwetsbaarheid, doordat je met een enkele duwtje de hele zaak omver hebt. Is dat de schoonheid die ervan uitgaat?
Reactie plaatsen
Reacties