De bloei van de meidoorns vormt de laatste eruptie van de lente. Na de sleedoorns ,de kersen, de peren en appels. Een overdadigheid. Het is nu dat je naar buiten moet om ze te bewonderen, zeker met de blauwe hemel deze dagen. Hier in het Rivierenland staan ze niet enkel langs landwegen en akkers, ze groeien zelfs tot bij de strandjes van de Waal.
‘In mijn oren gonsde het van de geur van de meidoorn’ schreef Marcel Proust begin van de vorige eeuw in zijn 'Op zoek naar de verloren tijd'. Een synesthesie van jewelste.
‘Maar ik kon nog zo lang voor de meidoorns blijven staan om mij door hen te laten bezielen , hun een plaats geven in mijn geest die er niets mee wist te beginnen, hun onzichtbare onveranderlijke geur te verliezen en weer terugvinden... ze boden me tot in ’t oneindige dezelfde charme met een onuitputtelijke overvloed, maar zonder dat ik dieper in hen kon doordringen, zoals er bepaalde melodieën zijn, die men honderdmaal achtereen speelt zonder ook maar iets meer achter hun geheim te komen.’
Die ongrijpbaarheid, die hun mysterie vormt wist hij exact te benoemen.
Reactie plaatsen
Reacties