Ochtenden waar ik niet genoeg van krijg. Gulzig. Strijklicht op de bloemen, halfschaduw onder de boom, vogels in de struiken verderop.
Ik blijf fotograferen alsof ik alles voor het eerst zie. Een tederheid, het breekbare. Ik word misleid door het geel van het koolzaad dat overal opschiet alsof het natuurlijk is. Monoculturen die een sterk beeld vormen en zelfs een vorm van heimwee oproepen alsof het vroeger zo was. Welk vroeger?
Daar gat het nu niet om, ik laat me afleiden en vergeet daardoor de essentie. Die ochtenden, dat ze bestaan, en geluk oproepen. Het overvalt me, alsof ik het niet ken.
Reactie plaatsen
Reacties