Iets goed of mooi vinden om je daarmee aan te kunnen sluiten bij de groep eiste geen moed, geen eigen oordeel. Je kon daarmee je plaats zeker stellen en aansluiten, meemurmellen, wat een veilig gevoel gaf en tegelijk de smaak van lafheid in de mond, een weerzin die je voelde tegen jezelf. Wilde ik niet.
Had ik vroeger al, als jongeling. Altijd anders doen, anders willen zijn, alleen al om het anders zijn, om niet toe te geven en niet opgeslokt te worden door de keel van de walvis, de massa, het verzinken in het plankton, opgevreten worden door het leven dat kost wat kost wilde overwinnen en geen ontzag had voor de eenling.
Nee, liever in de rust van de zijkant zitten, overschouwen. Zeggen dat je die of die film niet hebt gezien die iedereen mooi vindt. Zeggen dat je de muziek niet kent die iedereen meezingt, niet weet wat de trend is, wie de influenzers, terwijl je wel de naam van een hedendaags Frans filosoof noemt en halvelings doet of je backstage bij The Rolling Stones bent geweest.
Wat kon, toch, wat best mogelijk was, wisten zij veel.
Reactie plaatsen
Reacties