Het grootste voordeel van de zon is dat er schaduwen zijn, die bij het minste briesje lijken te leven. Ik heb het niet over de schaduw van een huis of een garage, alhoewel, die bewegen meer in de eeuwigheid, ik heb het over de halfschaduw van boomkruinen. De plek waar het goed toeven is.
Die schaduwen bewegen zonder een vast patroon, en komen schijnbaar nooit in hun oorspronkelijke stand terug, terwijl het blad aan de takken dat wel doet. Eigenaardig. Ze lijken geen doel te hebben en bewegen louter voor hun plezier, tezamen met elkaar, ze kijken en lachen naar elkaar, al weet ik niet of ze elkaar kennen of dat het telkens toevallige ontmoetingen zijn.
Ik kan er lange tijd gefascineerd naar kijken. Er zijn schilders die er gek van worden. Renoir was er zo een, de eerste trouwens die de beweging van schaduwen schilderde, of eigenlijk schilderde hij de witte vlekjes tussen de schaduwen. Kijk maar eens naar zijn schilderij De Schommel. Lichtvlekjes die dansen. Overal, ook hier, tot in de kamer, waar de eerste zonnestralen binnen schijnen, op de muur, op de kast, op het tapijt. Nog mooier dan een boek lezen.
Reactie plaatsen
Reacties