Dat meisje van gisteren - die van die verfstreken, dik gesmeerd, vol reliëf, impressionistisch - dat wilde ik nog een keer onder de aandacht brengen met deze close-up, deze uitsnede, hoe je het wil noemen. Dan lijkt het wel of ze nog meer alleen is, verloren gelopen in een bos, een dicht woud, waar ze de weg niet weet. Ik denk aan Dante. Dat ze aarzelt of ze wel verder wil, en toch, een sprankje hoop heeft dat het goed komt, dat wel. Aspecten die ik pas bij het uitvergroten zie, die stevige rechte boomstam die stabiliteit geeft, rust, de grillige nuances van het groen, het formele hoedje. Haar hals iets naar voren gestoken, wilskrachtig.
Wat zo’n telefoontje allemaal kan. Vroeger moest je dat met je fantasie doen.
Reactie plaatsen
Reacties