Gisteren waren we in Kröller Müller Museum op de Hoge Veluwe naar de tentoonstelling over Charlie Toorop, Liefde voor Van Gogh. Ik zie me nog het toegangspad oplopen, van niets wetend, amper Toorop kennend.
Voor mij werd het een revelatie. Zoveel werk van haar bijeen had ik nooit gezien en haar bewondering voor Van Gogh was me nooit kenbaar gemaakt.
‘Van Gogh was er voor mij, alvóór ik begon te schilderen, eigenlijk bij mijn bewustwording. Het was het eerste geschil met mijn vader die het zo anders zag’ schreef Toorop. Ze beschrijft Van Goghs zelfportret als ‘die barre ogen tegen die bewegende achtergrond’.
Hier op de foto drie schilderijen met patiënten van de Willem Arentsz stichting in Utrecht, waar haar toenmalige echtgenoot verbleef, de schilder Fernhout. Een confrontatie met de duistere ondergrond van het leven, net zoals Van Gogh deed, die zij jaren na diens dood nareisde door de Borinage en in Parijs, waar Mondriaan voor haar een kamer vond.
Ik ben nooit zo langzaam door een tentoonstelling gegaan, teruglopend, vergelijkend, nog eens kijkend. Een openbaring.
Reactie plaatsen
Reacties