In de schilderkunst is abstractie heel gewoon en wordt door onze ogen geaccepteerd. Dat is niet zo bij fotografie. Ik merk dat ik de laatste tijd aandacht schenk aan abstracte schilderkunst en die probeer te doorgronden. Hoe wist de kunstenaar dat het af was? Wanneer wist hij of zij dat compositie voltooid was. In filmpjes of documentaires zie ik soms het ontstaan van een abstract werk en dan denk ik voortdurend, ja, klaar, zo moet het zijn. De schilder luistert echter niet naar me en gaat verder, voegt nog een kleur toe, waarop ik denk, ja, natuurlijk, dit is het. En dat opnieuw en opnieuw. Hoe weten zij wanneer te stoppen? In een gesprek leggen ze dat vervolgens uit, spreken over overlays en energie, in gesprek zijn met de kleuren. Ze weten dus iets wat ik niet weet. Bijzonder is dat.
Bij fotografie zie je dat niet, of heel weinig. Het oog zoekt daar toch naar betekenis.
Reactie plaatsen
Reacties