De grote vogels

Toevallig keek ik naar buiten, eerder achteloos, weg van wat ik aan het doen was, en daar, hoog in de lucht, zag ik de grote vogels, minuscuul klein.

Afgelopen maart – in Spanje – waren het de gieren, hier waren het de ooievaars. Ze zweefden op de wind, door de thermiek. Misschien bereidden ze zich voor om te vertrekken, vroeg ik me af, naar Afrika.

Wist je dat ze makkelijk dertig jaar kunnen worden, wat veel is voor een vogel.

Ik hou van grote vogels. Die liefde heb ik van mijn moeder, zij hield ook van grote vogels. Bij haar waren het de reigers. Statige grijze wezens die roerloos langs de sloot stonden of over de polders schaarden.

Als ze me kwam opzoeken vanuit België hing het plezier en het succes van de reis af van het aantal reigers dat ze onderweg zag. Soms niet één en dan zei ze: ‘We hebben onderweg geen enkele reiger gezien. Vroeger zagen we veel reigers maar nu niet meer.’ 

Het is jammer dat ze de ooievaars niet meer kan zien, ze zou haar ogen niet geloven en me dikwijls komen bezoeken.