Op de hoek stond een kraampje met gepofte kastanjes en ik trakteerde een puntzak vol. Ze lachte om mijn enthousiasme, mijn onbevangenheid zei ze.
Niet scheppen, zei ik tegen de verkoper, ik wil ze uitkiezen, ik wil geen verbrande, en ik wees ze een voor een aan in de platte koekenpan.
We traanden van de rook, maar het was warm onder het tentzeil.
Proef, zei ik en stak het witte vruchtvlees in haar mond. Zoet en wild, knapperig.
Het was herfst, de mensen overal liepen naar huis en de verkoper zong een volksliedje uit de Ardèche, wat we amper begrepen, iets over een meisje dat haar naam in de kastanjebast kerfde zodat ze snel kon trouwen.
Reactie plaatsen
Reacties