Wij hebben als mensheid altijd geloofd in kleur. Wij geloven in de gezondheid van rode wangen en wij geloven in het blauw van de kou. Wij geloven in het geel van het ei, het groen van de spinazie en in het rood van de bietjes. Wij vertrouwen het groene verkeerslicht en wij eerbiedigen het rode kruis. Wij bewonderen de rode loper, geloven in de zilveren bruiloft en in het gouden jubileum. Evenzogoed praten we over een blauwe maandag, over witte donderdag als over een zwarte zondag. Wij willen geen blauwtje lopen en zien het leven het liefst roze.
Maar toen kwamen de misverstanden, want dat roze was een ander roze dan dat van de driehoek dat de homofielen in de Duitse concentratiekampen moesten dragen. De davidster was geel, maar het gele ras is het Mongoolse ras. Wij haatten de bruinhemden en vreesden het rode gevaar. Niet alleen het gras is groen maar ook de kikker, en als het groen voor de ogen wordt dan ben je ziek. In de kleur groen zijn bijgevolg meer dingen waar te nemen, mensen ervaren groen niet altijd als alleen groen, terwijl er toch maar een enkel woord voor is.
Zo verloren wij ons geloof in de onfeilbaarheid van de kleuren en wilden voortaan alles alleen zwart op wit. Niemand eist ooit met forse stem: 'Geef me dat eens in kleur!' Iedereen wil het zwart op wit. Ja, als je moet bekennen, dan vraagt iedereen naar je kleur.
Er werd plots schamper geroepen: Kleur bestaat niet!
Was het niet Friedrich Nietzsche die honderd jaar daarvoor riep: God bestaat niet!
Reactie plaatsen
Reacties