Soms ben ik het centrum van alle dingen. Ken je dat? Dan is het logisch dat de hele wereld van mij uitgaat, en dat alle dingen in mijn perspectief bestaan. Al zijn ze nieuw en jong, of al zijn ze drieduizend jaar oud, bijvoorbeeld, of hebben de vorm van een steen die drie miljoen jaar geleden ontstaan is. Voor mij. Ter mijner ere, omdat ik langs zou komen en hem zien liggen (of eraan voorbijloop zonder hem gezien te hebben). Dat is helemaal niet pretentieus op dat moment en op deze foto goed te zien. Het bos ligt daar aan mijn einder, de lucht, het blauw, de wolken, allemaal zo gerangschikt dat ze voor mij het beste uitkomen. Ze hadden zich ook van hun andere kant kunnen laten zien, maar nee, dat doen ze niet. Ik hoef alleen te klikken op mijn telefoontje, en een foto te maken, en zij kunnen weer verder met iets anders. Dan valt het geheel uiteen, omdat ik niet meer kijk.
Het leven is soms heel simpel.
Reactie plaatsen
Reacties