
De gestapelde opbergbakken op mijn bureau hebben een nadeel, na een tijd vergeet ik wat erin zit. Dus af en toe ritsel ik erdoorheen om te ontdekken wat ik zoal niet wilde wegdoen. Zo ook gisteren. Ik vond een enveloppe die er wat slonzig uitzag en ik niet kon thuisbrengen. Met snelle vingers ging het toen en mijn vermoeden groeide. Juist, twee prentbriefkaarten, ooit gekocht op de Grote Zavel in Brussel. Op de voorkant het Meer van Como, met de tuin van Villa Carlotta in overdreven kleuren zoals je ze alleen op dat soort kaarten vindt. Ze ontroerden me nog steeds, net als toen ik ze aantrof in dat stalletje, tussen de duizend andere ansichten. Ik heb namelijk vanaf exact vanaf dezelfde twee plekken dezelfde foto’s gemaakt. Van die foto’s die je moet maken, het is sterker dan jezelf. Er zit nog een derde postkaart in de omslag, eentje die echt verstuurd is indertijd. 1 juni 1955 staat er op de stempel, ik was toen vier. Een krullend handschrift heeft met pen Affectueuse baisers geschreven, Toegenegen kussen. Van Albert en Anne. Gestuurd aan Mademoiselle Jolande.
Daar zit ik dan lang over na te denken.
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi!