De bergtoppen van de Sierra de Grazalema verdwijnen opnieuw in de wolken, wat me doet denken aan de vakanties met mijn ouders, mijn broertje en mijn kleine zus. We zaten elk jaar in een Zwitsers chalet hoog in de bergen en de helft van de dagen waren we omgeven door een dikke wolkenmist. Daar leerden we Pim Pam Pet spelen.
‘Een vogel met een … T …’
‘Tjiftjaf!’
‘Nee, die bestaat niet!’
‘Jawel!’
Een tweede herinnering verschijnt, waarin ik na het avondeten met een bengelende melkbus in de ene hand en een Zwitserse franc in de andere, een liter melk ging halen. Langs een smal bergweggetje naar een hogergelegen boerderij. Wanneer ik terug was kookte mijn moeder de melk voor de volgende ochtend.
Herinneringen die vastgeklonken zitten aan een beeld van grijze wolken die over de bergkim kruipen, met hier en daar een sparrenboom die zichtbaar blijft. Gek dat ze pas nu, zoveel jaren later, en hier in Spanje, zoveel kilometers ver weg, weer in mijn hoofd opduiken.
Mij deert de nattigheid niet. Wel de donkerte van de dag - ‘t is doenker, zei mijn vader - waardoor er geen blijheid is. Het is een ander donker dan in de avond, want die is vrolijk. Overdag kaarsen of lampen opsteken helpt niet, dan lijkt de dag alleen nog maar verderaf.
Toch zag ik vandaag de eerste zwaluw van het seizoen, inderdaad vroeg. Hij/zij kwam recht op me afvliegen, op ooghoogte, en lachte me uit om de traagheid waarmee ik mijn telefoon probeerde te pakken. Weg was ie, die vogel met een z.
Reactie plaatsen
Reacties