We waren in Ronda, een magische stadsnaam, waar die magische brug over die magische kloof hangt en liepen verloren tussen de duizenden toeristen die niet wisten waarheen of waarom. Plots was daar een poster, een entree, een kassa. Het lokte en we gingen naar binnen. We zagen een kleine tentoonstelling met 26 pentekeningen van Pablo Picasso over La Tauromaquia, het stierengevecht. Picasso was er een fan van, heb ik eens gelezen. Jammer. Hij was ook een genie en degene die gezegd heeft: ‘ Er zijn schilders die de zon in een gele vlek veranderen, maar er zijn anderen die, dankzij hun kunst en intelligentie, een gele vlek in de zon veranderen.’
Dat was hier te zien, hoe hij een zwarte vlek in een stier of een paard veranderde, en nog een stier en nog een stier, liggend, staand, lopend. Een richel, een struik, een boom. Ze waren er opeens. Die vlekken bezitten een speling, licht en donkerte. Je ziet levende dieren, hoort ze snuiven en trappen. Ze zijn ongeduldig in hun eigen bestaan.
Picasso maakte deze tekeningen in 1959. Nergens is er een correctie te zien, hij moet ze in een keer hebben gemaakt, trefzeker, de hele compositie in zijn hoofd, want die is te sterk om bij toeval ontstaan te zijn.
Toen ik later in Ronda naar de beroemde ravijn stond te staren, kreeg ik die vlekken niet uit mijn hoofd, ze bewogen, ze leefden.
Reactie plaatsen
Reacties