Bergen

Om de paar dagen doe ik hier in Andalusië boodschappen in de plaatselijke supermarkt. Voor ik binnenga zie ik in de verte de bergen liggen en vertraag de pas. Ik stop niet echt, iemand anders zal het niet eens opmerken, maar hou me even in, alsof ik een lichte wind voel, en geniet.
Even, een fractie van een seconde, de bergen zien. De bergen bij de supermarkt.

Ik geraak er niet over uit hoe bijzonder dat is, dat het dagelijkse en het verhevene met elkaar gecombineerd worden in dezelfde blik, in dezelfde foto. Ja, want ik maakte deze foto om te laten zien, anders zou niemand me geloven. Kijk, hoe op z’n Spaans, alles mooi is geordend en de wagentjes netjes op een rij staan (zoals bij het stationnetje). Dat komt omdat niemand de wagentjes gebruikt, want de gangpaden zijn veel te smal daarvoor, maar dat doet er niet toe. Kijk, de rode streep, de ribbelplaat, het hekwerkje, de schuin aflopende betonvloer. Alles keurig.
Dia hangt er, als een goedemorgen, de naam van de superette. In de verte ligt de vrijheid van de bergen, de lucht en de wolken die zich nergens aan houden. Die doen wat ze willen. Ik niet. Ik ga naar binnen, na die ene seconde, met het boodschappenlijstje in de zak.

‘Hola’ roep ik de winkel in, tegen niemand in het bijzonder, waarop links en rechts een aantal vrouwenstemmen ‘ Hola’ terugroepen, als een echo. Zij hadden namelijk ook allemaal de bergen gezien voor ze binnenkwamen, maar zouden daar nooit over praten.