Op de bergen van Andalusie groeien oude bossen met grillige bomen als steeneik, hulsteik, kurkeik, pinsapo en tamme kastanje. Al als jongetje hield ik van bomen. Ik keek naar ze en stelde me voor wat er zich binnenin ze afspeelde. Zouden ze denken? Zouden ze met elkaar praten of op zichzelf staan, helemaal alleen. Daar was niet veel over te vinden en in de les biologie werden bomen heel anders voorgesteld dan ik in het hoofd had en dus durfde ik mijn vragen niet eens naar voren brengen.
Pas later bij Tolkien, In de ban van de Ring, wanneer de hobbits in het woud Fangorn terecht kwamen werd op een ernstige manier over het (voor mensen geheime) leven van bomen gesproken. Enten, werden ze daar genoemd, en Boombaard was hun leider. De bomen hadden ook gevoelens en werden zelfs boos en kwamen in beweging. Ze vernietigden de kwade tovenaar, met kasteel en al.
Ik denk dat dat nog steeds kan en zal gebeuren. Dat sommige idiote mensen zover gaan in hun egoïsme dat de bomen weer in beweging zullen komen. Dat kan niet anders. Kijk volgende keer maar eens goed als je aan ze voorbijloopt. Hoe ze gluren, hoe ze vanuit hun knobbels en warrelknoesten ons in de gaten houden en onthouden wat wij doen. Want bomen vergeten niets en nooit.
Dus fluister ik ze tijdens het langsgaan toe: ‘Stil maar, ik ben het. Geen angst, ik sta aan jullie kant, altijd al.’
Reactie plaatsen
Reacties