Landschap

Ik hou van dit landschap. Ik kan er lang naar staan kijken. Het oogt natuurlijk, ook al is het bewerkt. Er zijn olijfgaarden, graslanden, hier en daar een akker. Hoe hebben ze die woeste grond kunnen omploegen, vraag ik me af. Een kudde schapen trekt voorbij. ‘Hola’ groet de herder met een diepe stem vanuit zijn keel. Wat later passeert een man met een bosje groene asperges in de hand, die hij in het wild heeft geplukt. Ik vraag of ik ze mag bekijken, naar wat ze smaken, want ze zullen anders zijn dan die uit de winkel. Hij antwoordt, maar ik begrijp hem niet, dan dat hij enthousiast is en wijst naar ginds verderop, waar ik ze zelf maar moet gaan zoeken. En hij lacht.
Dan word ik ingehaald door een jonge jogster in gifgroen en roze en grijs, met een paardenstaart die op en neer wipt. ‘Buenos dias’ hijgt ze. Een ouder vrouwtje kijkt me vanaf de deur van haar huisje verwonderd aan, haar kippen scharrelen rond haar voeten. Een auto stopt en de chauffeur vraagt of ik een lift wil, waarvoor ik bedank.

Ze zijn allemaal een beetje ruw in hun taal, de mensen hier, ietwat stug, vooral voor zichzelf. Ze horen bij de witte huizen, de keien en de stenen, het gestorte beton, de grond waar ze op lopen, de plastic tasjes in hun hand. Ze moeten niet veel hebben van het nieuwe of het onbekende. Ze kijken opzij, in de verte, waar Sevilla ligt. Ze slaan korte kruisjes op de borst.

Toch, als je met ze praat of probeer te communiceren zoals ik met enkele woorden Spaans, wat Frans en Engels, gebaren en gezichtsuitdrukkingen, merk je hoe vriendelijk ze zijn.
Wat me opviel: ze staan tegenover je, open en eerlijk, totaal. Niet zoals wij die wat meedraaien en ons naar de ander voegen. Nee, ze staan confronterend, je bent ze tegengekomen en moet ze aanvaarden. Ze staan op het punt je uit te lachen of een arm om je te slaan, je terecht te wijzen of mee naar binnen te vragen, dieper hun leven in. Ik hou daar wel van.

Ze zijn net als hun landschap, ze tonen zich.