Dit kleine aquarel, getiteld ‘In het bos’ en niet groter dan 17,5 x 21,1 cm, trekt de aandacht als je de zaal betreedt. Je moet ernaartoe, een beetje in de hoek, je negeert de rest die er hangt. Het is van Berthe Morisot, een van de weinige vrouwen die bekend is als impressionistische schilder. In haar tijd (1841-1895) was het lastig als vrouw bepaalde onderwerpen te schilderen. Desondanks heeft ze - naast ongevaarlijke bloemstukken, stillevens en portretten die wel toegelaten werden - ook bijzondere werken geschilderd. Misschien wel stiekem. In het Kunstmuseum in Den Haag zijn er momenteel enkele te zien. De tentoonstelling wil de impressionisten een context geven, Parijs, de moderne tijd, de stadsvernieuwing, de gebouwen, de treinen, de nieuwe snelheid van het leven. Maar sommige schilderijen laten zich niet in dat verhaal plaatsen, zoals dit ‘In het bos’. Kijk hoe Morisot sfeer oproept , dat voorbijglijdende moment dat ongrijpbaar blijft. Toch is het werk niet vluchtig. Het maakt nieuwsgierig. Wat doen die vrouw en twee kinderen daar? Ze zitten opzij, de vrouw kijkt terug, de kinderen wachten af. Ze zitten in het groen, een andere wereld, hun kleding steekt af, de parasol is een vreemd element, hun houding past niet. De boomstammen achter hen vormen een strenge afscheiding, het gras lijkt een zinderende plas zonlicht.
Broos, teer en suggestief geeft Morisot dit scene weer, een verhaal, meer dan een foto zou kunnen vertellen. Er zijn geen gezichten, dan een neus en twee oogjes, het haar van het meisje. Toch zou je ze meteen een naam kunnen geven, zo levend zijn ze. Je komt aangelopen. Wat ga je doen? Voorbijlopen? Groeten? Even inhouden zodat ze kunnen reageren en een gesprekje beginnen?
Een wolk drijft voorbij, de parasol zakt, het moment is weg. Je loopt verder.
Reactie plaatsen
Reacties