Ik denk dikwijls aan mijn handen. Kijk ernaar, naar allebei, al kan ik er maar een fotograferen. Als naar twee vreemde wezens die doen. Een potlood vasthouden, groenten snijden, een streling geven. Of deze letters typen, zonder welke ik hier niet zou kunnen communiceren. Ze zijn een deel van mij en toch ook weer niet. Ze voeren uit wat ik bedenk, ook al is het onbewust. Planten verzorgen, een pagina omslaan. Ze hebben gedood in mijn opdracht. Insecten, al doen ze dat steeds minder en met tegenzin. Een keer een konijn.
Ze worden oud, ik merk het. Ik verzorg ze. Soigneren vind ik een mooi mooi woord. Ik soigneer ze.
Soms vraag ik me af wat ze nog zouden willen doen, meer dan nu. Zaken waar ik zelf niet aan denk. Pianospelen bijvoorbeeld, of puzzelstukjes leggen. Een augurk uit een glazen pot halen. Om uit de routine te stappen, herboren te worden. Wat ogen doen, oren doen, smaak doet, spraak doet. Die stuur ik aan, die stimuleer ik. Mijn handen niet, die hou ik eerder bij me. Misschien kunnen ze wel veel meer dan ik denk.
Reactie plaatsen
Reacties