Zomer 2025. Als plant hoort de paardenbloem (Taraxacum officinale) tot de composieten, als bloem bij het misverstand.
De groene en grillige bladrozetten van deze overheerser zijn stevig uitgegroeid, andere planten worden zonder pardon verdrongen. Als individu bestaat de paardenbloem niet, het is een ware communist. De bloem straalt dan wel met haar krachtige geel, maar is als solitair een verschijning zonder kracht. Dat komt doordat de bloemblaadjes op de uiteinde met een heel klein schaartje zijn afgeknipt. Gewiekt als het ware en daardoor lijken ze futloos. Het is door hun massale verschijning dat dit nooit opvalt en ze de indruk geven tegen een stootje te kunnen. De plant geeft stof tot meer misverstanden.
Eigenlijk zou de naam mensenbloem moeten zijn in plaats van paardenbloem, want er is geen bloem die dichter bij de mens staat. Moeder waarschuwt voor het vieze groen dat in de kleren kruipt, oma wijst op het gevaar van het giftige melksap. Papa leert hoe de pluisjes worden weggeblazen, opa leert dat de plant eigenlijk Leeuwentand (Löwenzahn, Dent de Lion, Dandelion) heet en van voorname komaf is. De leraar praat over melkbloem, maar de buurtjongens zeggen dat ie pisbloem heet en het buurmeisje fluistert dat als je alle parachutezaadjes in één keer kunt wegblazen je een wens mag doen.
Allemaal misverstanden met een beetje waarheid. Is het daarom dat deze plant die sinds de Grieken bekend is nergens door schrijvers of kunstenaars wordt vermeld of afgebeeld.
De boer houdt er niet van, de tuinman haat zijn penwortel en de groene blaadjes in de molsla zijn niet echt populair.
Toch zijn het de proletariërs van het landelijk leven, en kunnen we ons geen weiland zonder paardenbloem voorstellen.
Reactie plaatsen
Reacties