Hibiscus

Overal zijn ze opeens verschenen. Het hele jaar heeft niemand ze gezien, zo anoniem en onpersoonlijk zijn de hibiscusstruiken in hun aard. 

Ik hou er niet van. Kun je zo hebben. Ik heb de struik nooit in een beplantingsplan gebruikt en er heeft nooit een opdrachtgever naar gevraagd. Niemand wil hem en toch staan ze overal te bloeien. Met fletse kleuren, alsof ze verkeerd gewassen zijn, in welke tint ook. En dan die opgekrulde blaadjes die verkeerd aan de takken staan. Net of er een ziekte in zit. Die takken deugen trouwens ook niet, hebben geen fierheid of karakter, groeien als bonnenstaken alleen maar omhoog. Voelen de ruimte om zich heen niet aan.

Een tuinman die ik ooit kende zei altijd: de hibiscus is de magnolia van de arme tuinen.