Wandelen op een oud landgoed is beseffen wat je niet meer ziet. Er zijn wel sporen die de weg wijzen, relicten. Maar ze leven niet, ze zijn decor, spielereien. Er hangen cricketstokken die je uitnodigen om het gras op te lopen. Er is een kruidentuin, maar niemand kookt. Er is een rozentuin, maar geen barones die ze knipt, in de stallen staan geen paarden meer, over het bruggetje loopt niemand naar huis. Het is voorbij.
Voorbij
« Kasteel De kunst van het vallen »
Reactie plaatsen
Reacties