Ik keek gisteren naar het debat in de Tweede Kamer. Of eigenlijk keek ik naar een soort poppenkast met allerlei karikaturen, waarvan de ergste nog wel de nieuwe en tijdelijke minister van buitenlandse zaken was. Hij moest de stoere jongen spelen. Onaangedaan als een klaar-over bij de eerste schooldag. Je zag in zijn ogen dat hij al bezig was met de reacties straks thuis tegen zijn vrouw.
Hij zat daar omdat het mallotig kabinet opnieuw was gevallen. Acht deden er niet meer mee. Dat was onverantwoordelijk , zei de leider van het kabinet, we hadden afgesproken dat we zouden spelen en nu is er een deel naar huis. Hoe moeten we nu verder? Hij wist het niet, maar gaat zijn huiswerk maken, zei hij. Hij zei net niet dat hij keihard ging werken, dag en nacht, voor het land, voor alle Nederlanders. Volgende week komt hij terug om te vertellen wat ze gaan doen.
Iedereen wist toen al, nee jongen, jij kunt dat niet, jij kunt alleen vertellen wat jou wordt gezegd te vertellen. Meer niet.
Tja, het is een kunst op zich dat vallen.
Reactie plaatsen
Reacties