Een wat wazige dag gisteren. We gingen met de pont, wat we nooit doen, naar het arboretum in Doorn. Daar bleek een begrafenis plaats te vinden. We zagen niemand, maar er waren veel auto’s. De poort stond open en toch moest ik via een sluisje om te kunnen betalen, wat komisch was. Toch was een soort drukkende triestheid aanwezig.
Ik friste mijn kennis van de nomenclatuur van wetenschappelijke namen van de bomen op en vroeg me af waarom ik die allemaal nog ken als ik geen tuinen meer ontwerp. Ik kon mijn vrouw veel weetjes en wist-je-datjes vertellen.
Later met de pont terug, alsof we van een ander land kwamen en thuis vond ik een hoop e-mails waar ik op had zitten wachten. Toch was het of dit allemaal niet echt gebeurde. Ik was vreemd te moede, van willen-zijn en toch niet willen-worden, zo gaat het gedicht. Maar dat speelt in november, en dat maakt het nog vreemder want het is september
Reactie plaatsen
Reacties