Toen ik gisteren het terrein van de botanische tuin in Utrecht opliep, maakte ik meteen deze foto omdat ik de aanwezigheid van de herfst bespeurde. Niet het volle kleurige najaar, eerder dat van pal daarvoor, wanneer de late zomer voorbij is en de eerste koude dagen komen. De natuur lijkt afscheid te nemen. Ook in de tuinen merk je afstand. Het heeft geen zin meer nog iets te doen: er valt nu niets meer te veranderen. Ja, straks weer, bijplanten, snoeien, de grote werken voor de winter arriveert, daar is het nu nog te vroeg voor.
Toch ga je ook niet meer zitten in de tuin, dan even nog, de tijd van een boterham, niet de tijd van een achtermiddag.
Ik ga er zowaar á la Stijn Streuvels van praten, over ‘de zon die een schaaiering geeft aan de vertinte kruinen van de bomen’.
Uitnodigend, niet, deze foto. Verlokkelijk.
Het werd een heerlijke wandeling.
Reactie plaatsen
Reacties