In Cadiz werd ik opnieuw geraakt door de zacht geschilderde gevels die naast elkaar een roerend palet vormen dat wel ontworpen leek door de tijd en het zout van de opspattende zee. Mosterdgeel, turquoise, roze, lichtgroen, pastelblauw, bijeengebracht in een kinderlijke combinatie, afstekend tegen het azuur en wit van de hemel. Wat een gewaagd contrast met de wilde oceaan, de duwende wind en het felle licht van de zon. Wie durft daar zulke breekbare tinten tegenover te plaatsen! Juist, alleen de mens riskeert die uitdaging, omdat hij de elementen wil trotseren.
Al bij al liepen we tien kilometer door de oude stad van Cadiz, gelegen op een landtong, poort van Europa. Langs kerken en theaters, Romeinse opgravingen en markten, door steegjes en parken, over pleinen en calles.
Reactie plaatsen
Reacties