Drone

Gisteren moest ik naar Vinkeveen. Waarom doet er niet toe, sommige zaken gebeuren een keer in je leven en bij mij was dat gisteren. Ik keek op de kaart waar ik heen moest en zag opnieuw dat merkwaardig uitgegraven patroon in het landschap, de veenwinning, en dacht aan al die duizenden mensen die daar ooit een soort overlevingsplicht hadden uitgevoerd door met te kleine schopjes de grond te ontvenen om plaggen ervan te verkopen aan diegenen die geld hadden en kou in de winter. Die lange rechte lijnen op de kaart, even irreëel als elke drone-opname die we te zien krijgen, of van onze omgeving, of van de Tour de France of van de oorlog in Oekraïne. Beelden die vroeger niet voorkwamen en we ons enkel konden voorstellen als we aan vogels dachten. Nu zijn ze er, dagelijks, alsof de mens ze zelf waarneemt.

Fake dus, want wij zullen nooit zo kijken, in nog geen duizend jaar. Ik geloof dat het een televisieserie was die ermee begon, over de politie in New York en tussendoor beelden liet zien van de daken van de wolkenkrabbers. Idioot vond ik het toen al. Straks begint er een politieserie met beelden van wormgangen onder Parijs en willen we die ook in het Journaal of bij aankomst van de Amstel Gold Race. Idioten.

Enfin, ik dus naar Vinkenveen …