Als plant hoort de zonnebloem (Helianthus annuus) bij de éénjarigen, als bloem bij de Tour de France. De zomer is in zijn zwoele fase gekomen.
De bladeren zijn groot, ruw en langgesteeld maar worden door ons niet opgemerkt. De bloemen zijn in hun hegemonie allesoverheersend. De insecten verzwelgen zich in de vetten en de eiwitten. Het gaat ons om de hoogte van de stengels en de grootte van de bloemen.
Het gaat ons ook om de wijdte van de velden die een kalenderlandschap creëren waarin we ongevaarlijk kunnen verdwalen. Het gaat ons om het namaakeffect van de volkstuin. Kneuterigheid en valse romantiek. Even vals als een streng knoflook opgehangen voor de sier.
Diezelfde zonnebloem heeft echter als onvervalste inspiratie gediend voor grote schilders. Vincent van Gogh, Andy Warhol, Karel Appel hebben ons via de zonnebloem vertalingen geschonken van het goddelijke. Waarom zouden we niet, net zoals zij, deze uitdrukkingen in de tuin kunnen omzetten en een kleurenrevolutie evoceren?
Reactie plaatsen
Reacties