Ik hou van de bosrand, daar speelt zich zoveel ongezien af. Het in- en uitglippen, wegritsen, ontsnappen. De overgang van het ene naar het andere, van het volle naar de leegte. Dat contrast geeft spanning, een belofte.
Hoe de kruiden afsteken tegen de donkerte, warm beschenen door de zomerzon. Diepte, brocante, speelsheid. Een bric-a-brac, in herfsttooi, laat zich zien, straalt weemoedigheid uit. Wuivend, een zachte bries, een adem.
Reactie plaatsen
Reacties