Ik keek naar een film waar een oudere dame haar huis verliet en de voordeur zorgvuldig dichttrok. Wandelstok en regenjas voor de zekerheid. Smaakvol grijze vest en zilveren haren. Het beeld was precies een schilderij, met Scandinavisch rood, opzij wat berkenblaadjes en rozen, impressionistisch.
Terwijl ik keek was ik daar, in het beeld. Ken je dat? Ik stond op haar te wachten, op straat, de voortuin tussen ons in. Waar zouden we heen gaan? Ik verliet de film en fantaseerde over een picknick, een ritje in een oldtimer, een wandeling langs het meer. Was ze mijn oma, mijn geliefde, het meisje van mijn eerste kus op oudere leeftijd, het kon alle kanten uit.
De regisseur sneed het beeld weg en ging verder in een ziekenhuis, een kale gang. Weg fantasie.
Ik zat daar, met amper een sfeer nog in mijn hoofd, door iets beroerd, aangeraakt door iets wat nooit had bestaan.
Reactie plaatsen
Reacties