Ik liep voorbij, op onbekende weggetje en kwam langs een muurtje zonder betekenis. Het was er warm en ik keek naar het gras dat tussen de muur en de grijze tegels was opgeschoten. Het waaide zachtjes en ik stopte.
In gevoel was ik dicht bij het wuivende gras, dat daar stond, langs het straatje. Ik kon het bijna aanraken. Er was een man verderop die praatte, maar daar had ik geen contact mee. Het was bijna lunchtijd.
Het gras had geen andere reden van bestaan dan te wuiven naar mij omdat ik langsliep. We waren elkaars bestemming, het gras en ik. Hoelang stond ik daar al? Er kwam niemand langs, ik hoorde alleen die man verderop.
De stengels waren al hoog, de zaadjes rijp. Ik was in gevoel dicht bij het gras. Hoelang heeft dit geduurd? Ik weet het niet. Misschien tot de man zweeg.
Ik liep verder, ergens naartoe, naar een plek waar het gras nog nooit van gehoord had en nooit van zou horen. Ik ging weg van het gras en liet het daar achter, hoewel ik een tijdlang – maar ik weet niet juist hoelang – samen was met het gras.
Reactie plaatsen
Reacties