Soms zie je er eentje liggen. Een bosje. Wat verloren in de omgeving, een restant van wat misschien ooit een echt bos was. Wie weet was het wel een groot donker bos, een woud? Niet naar de letter van het woord waarschijnlijk, maar wel naar de geest.
Is het dat wat ons aantrekt in het bosje, dat ijselijke wat we bijna nergens anders meer tegenkomen? Het trekt aan, want het staat voor avontuur, voor het onbekende, het nog niet veroverde. Het stoot af want het jaagt angst aan, het staat voor het wilde in onszelf, het dierlijke, het onbeheersbare.
Dit conflict voel je duidelijk op die kleine momenten. Je parkeert de auto, stapt even uit en loopt zonder het goed te beseffen zo’n bosje in. Je bent niets van plan, wil slechts even aan de wereld ontsnappen. Een paar minuutjes. Even niet verbonden zijn. Eventjes vertoeven in de ondoordringbaarheid van je onderbewuste waar dit bosje symbool voor staat. Je hebt een drang om te dolen, om te verdwalen. Maar het bosje is te klein en het geeft met zijn kruidige randen die na een tiental stappen in het zicht komen een verhevigd onvermogen om jezelf te verliezen in het onbekende. De orde van de beschaving heeft je alweer ingehaald.
Een haas springt weg, een patrijs schrikt op, een buizerd pie-joewt. Dat leidt af van eigen gedachten, het brengt de omgeving dichtbij. Het geheimzinnige, het noodlottige, het onheilspellende is verdwenen en je staat gewoon in een bosje en vraagt je af wat je hier eigenlijk te zoeken had terwijl er nog zoveel werk wacht.
Reactie plaatsen
Reacties