Deze kastanje heb ik uit Münster meegenomen, eergisteren. Hij viel op 5 centimeter van mijn hoofd naar benden.
’Met jou verbonden’ zei mijn vrouw.
Ik twijfelde. Ja, waarschijnlijk wel. Waarom liep ik juist op dat moment daar, waarom viel hij op dat ogenblik? Geen van beiden zouden we het antwoord weten, enkel stamelen over toeval, de willekeur van het moment.
Maar hoe gaan die zaken in het leven!
Je komt in de ‘Wat als …’-vragen terecht.
Wat indien ik niet … jij zou … als …
Toch ging het zo niet. Het gebeurde gewoon. Ik liep, hij viel. Pats. Verbonden. Voor altijd.
Het was oktober. Kastanjetijd. En ik geef toe, het geeft me een schuldgevoel om ze zomaar te laten liggen. Ze liggen er niet voor niets, ik moet ze rapen.
Maanden later vind ik ze overal terug, waar ik ze weggestopt heb, om ze vooral niet te hoeven zien. Want wat moet ik ermee, dan mijn eigen schuldgevoel weer aan te wakkeren. Zoals al die andere dingen die met me verbonden zijn.
Reactie plaatsen
Reacties