Ik liep erlangs en maakte de foto, aangetrokken door de groenen en de blauwen. Zo ongeveer ziet voor mij het paradijs eruit, dacht ik. Mocht het bestaan, want daar geloof ik niet in.
Althans niet letterlijk, wel in het beeld dat we in ons dragen, ieder van ons. Als een staat van zijn, een ultieme staat van zijn.
Je denkt waarschijnlijk dat als er een foto van bestaat, dat het paradijs ook ergens te vinden moet zijn.
Dat klopt, het bestond echter alleen in die ene seconde. Een eigenschap van een echt paradijs. Nu is het licht waarschijnlijk veranderd, de hemel bewolkt, de kleuren verschoten. Het is er kouder, misschien is er een tak afgebroken en rimpelt de wind het water waardoor er geen weerspiegeling meer bestaat.
Weg paradijs. Alleen nog deze foto.
Reactie plaatsen
Reacties